"Το μοναδικό που τους εξασφαλίζει τους δεσμούς με τη δεξαμενή που τους εξέλεξε"
... αφού ξέρουν πως είναι το μοναδικό που τους εξασφαλίζει τους δεσμούς με τη δεξαμενή που τους εξέλεξε.
Είναι οι "πασιονάριοι" του αγώνα κατά της στυγνής καπιταλιστικής ανάπτυξης. Οπως ο πράσινος Γιάννης Τσιρώνης που απέδωσε το οικολογικό έγκλημα του Σαρωνικού στην εξάρτηση της κοινωνίας από τα λόμπι του πετρελαίου, καθώς είναι μια άποψη ιδιαίτερα δημοφιλής στον παραδοσιακό ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι επίσης ο Χρήστος Σπίρτζης που πυροβόλησε τους Γερμανούς για τα αεροδρόμια, καθώς και εκείνος αλλιεύει ψήφους από τις ίδιες ομάδες ψηφοφόρων στις οποίες απευθύνονται πρώην συντρόφοι τους, όπως ο Παναγιώτης Λαφαζάνης.
Το ίδιο ισχύει για τη βουλευτίνα Χαλκιδικής Κατερίνα Ιγγλέζη, που πρωτοστατεί στο κίνημα κατά της εξόρυξης χρυσού, κάτι σαν "Εριν Μπρόκοβιτς" της περιοχής ή για τον βουλευτή Δράμας Χρήστο Κραγιαννίδη που ευχήθηκε από την ιστοσελίδα commonality.gr (απηχεί τις απόψεις των 53, καθώς ο ίδιος είναι μέλος της), το ίδιο πράγμα με τον σύμβουλο του Πρωθυπουργού Νίκο Καρανίκα, αλλά λίγο πιο κόσμια: "Να πάει στο καλό η Eldorado, κατά προτίμηση στον Καναδά για να μολύνει τα δάση του και τα νερά του".
Τέτοιους πύρινους λόγους από πολιτευτές, βουλευτές και υπουργούς για το πως εννοούν τις αριστερές επενδύσεις στην Ελλάδα, έχουμε να μετρήσουμε πολλούς το προσεχές διάστημα. Καθώς η κυβέρνηση θα υποχωρεί σε Ελληνικό και Σκουριές, στους λιγνίτες της ΔΕΗ, στα νερά της ΕΥΔΑΠ και αλλού, τόσο θα αυξάνονται οι φωνές εκείνες που επένδυσαν σε ψεύτικα αφηγήματα για να αποσπάσουν την ψήφο των πολιτών, και σήμερα, έχοντας κρατήσει την έδρα και το υπουργικό τους αξίωμα, είναι παντελώς εκτεθειμένοι.
Η φαντασία
Στο Μαξίμου το φοβούνται, το περιμένουν, αλλά δεν μπορούν να κάνουν και τίποτα. Εγκλωβισμένος ο Πρωθυπουργός όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ στις χιλιάδες ψήφους που κέρδισε την εποχή των κινημάτων, θα συνεχίσει στην πορεία που έχει χαράξει, δηλαδή να πείσει ότι έχει μεταλλαχθεί σε κάτι που δεν είναι, ελπίζοντας ταυτόχρονα σε τρία δώρα από το εξωτερικό:
Σε μια πιο καταδεκτική και πρόθυμη να μας ακούσει Ευρώπη, σε αντικατάσταση του Σόιμπλε από κάποιον λιγότερο σκληρό με την Ελλάδα υπουργό Οικονομικών μετά τις γερμανικές εκλογές, και σε οριστική αποχώρηση του ΔΝΤ από το ελληνικό πρόγραμμα και την Ευρώπη με παρότρυνση των Ευρωπαίων δανειστών.
Τρεις ευσεβείς πόθοι που απαιτούν μεγάλη δόση φαντασίας. Ούτε τα όσα είπε από την Αθήνα ο Μακρόν προδικάζουν αλλαγή στάσης της Ευρώπης απέναντι στην Ελλάδα, ούτε μπορεί κανείς να προβλέψει ότι ο διάδοχος του Σόιμπλε (ακόμη και αν αυτός αντικατασταθεί) θα είναι λιγότερο εμμονικός στις πολιτικές λιτότητας, ούτε οι Ευρωπαίοι θα δεχθούν να αποχωρήσει εύκολα το ΔΝΤ, δηλαδή ο χωροφύλακας του ελληνικού προγράμματος.
Το μόνο σίγουρο για την ώρα είναι το βουνό που έχει μπροστά της η κυβέρνηση. Ακόμη και αν δεν χρειαστούν πρόσθετα μέτρα το 2018 και οι στόχοι επιτευχθούν- κάτι που θα κριθεί κυρίως από την πορεία των φορολογικών εσόδων- οι αποφάσεις που θα χρειαστεί να ληφθούν εντός του 2017, είναι δύσκολες. Από την περικοπή των κοινωνικών επιδομάτων έως την αξιολόγηση στο Δημόσιο και τις ιδιωτικοποιήσεις, έχουν όλες τους μεγαλύτερο πολιτικό παρά δημοσιονομικό κόστος.
Η πραγματικότητα
Προσφέρονται δηλαδή κατά τον καλύτερο τρόπο για ένα νέο γύρο συμπτωμάτων διάλυσης με υπουργούς που θα αποποιούνται των ευθυνών τους ρίχνοντάς τα στους κακούς δανειστές, βουλευτές που θα αποστασιοποιούνται από τη συνθηκολόγηση της κυβέρνησης για να περισώσουν κάτι από τους ψηφοφόρους τους, και πολιτευτές που θα προσπαθούν να ξαναπιάσουν το νήμα των κινημάτων.
Οσο και αν ο Πρωθυπουργός θα επιχειρεί να αποστασιοποιηθεί από το παλιό κόμμα, αυτό δεν θα παύει να του θυμίζει τις κοινές τους καταβολές. Το επιβάλλει το ένστικτο αυτοσυντήρησης του ΣΥΡΙΖΑ του 3%-4%, το οποίο όσο θα ξετυλίγεται η 3η αξιολόγηση, τόσο και θα νοιώθει πιο καυτή την ανάσα των πρώην συντρόφων του.
Ηδη, η εικόνα μιας κυβέρνησης που έχει χάσει τον έλεγχο, το αλαλούμ ευθυνών για το οικολογικό έγκλημα στο Σαρωνικό, οι παλινωδίες στις επενδύσεις, δίνουν πάτημα, χώρο και φωνή στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, όπως η ΛΑΕ. Στελέχη που είχαν καιρό να βγουν μπροστά, όπως για παράδειγμα η Νάντια Βαλαβάνη δημοσίευσε προ ημερών μια τετρασέλιδη ανακοίνωση κατά των χειρισμών της κυβέρνησης για το "δάσος" του Ελληνικού.
Πέραν των επιχειρημάτων της, έχει σημασία ότι ο αποδέκτης του μηνύματος είναι ο "προσκυνημένος" ΣΥΡΙΖΑ στη λογική "εσείς συνθηκολογήσατε, εμείς όμως παραμένουμε πιστοί και συνεπείς στην ιδεολογία μας".
Και ο φόβος
Ο Τσίπρας δεν φοβάται τόσο μην χάσει ψήφους "προς" την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, όσο "εξαιτίας" της. Οσο δηλαδή οι θεματοφύλακες του αγώνα κατά των επενδύσεων θα χτυπούν φλέβα χρυσού σε Σκουριές, Ελληνικό ή αλλού, τόσο πιο ηχηρή θα γίνεται στα μάτια της κοινωνίας η συνθηκολόγηση των σημερινών βουλευτών και υπουργών, και άλλοτε πρωταγωνιστών των κινημάτων. Και όσο πιο εκτεθειμένοι αυτοί θα νοιώθουν απέναντι στους ψηφοφόρους τους, τόσο πιο επιρρεπείς θα γίνονται σε ατυχείς χειρισμούς, είτε επικοινωνιακούς, είτε ουσιαστικούς, σπρώχνοντας έτσι μια μερίδα ανθρώπων που κάποτε εμπιστεύτηκαν τον ΣΥΡΙΖΑ, σε άλλα μαντριά, πιο κεντρώα.
Όσο όμως αυτό θα συμβαίνει, τόσο θα αδυνατίζει το εγχείρημα Τσίπρα να ηγηθεί μελλοντικά ενός "κεντρώου χώρου", που αναζητά την περίοδο αυτή αρχηγό προσπαθώντας να ενώσει τα σκόρπια κομμάτια του.
Η προσπάθεια μέσα από το περίφημο άρθρο του "Ηταν ο Ανδρέας ψεύτης;", με την οποία επιχείρησε ο Πρωθυπουργός να παρέμβει στα τεκταινόμενα, λέγοντας ότι κεντροαριστερά είναι ουσιαστικά ο ίδιος, και άρα καλά θα κάνουν οι ψηφοφόροι της να μην την ψάχνουν αλλού, θα χάνει τα όποια της ερείσματα, όσο τα συμπτώματα διάλυσης θα αυξάνονται, και η κυβέρνηση θα θυμίζει ναυαγισμένο καράβι που παραμένει όμηρος των μειοψηφιών.
Του Γιώργου Φιντικάκη, liberal
