12 Οκτωβρίου 2017

Τι περιμένουμε από την επίσκεψη Τσίπρα στις ΗΠΑ;

Ο πρωθυπουργός πηγαίνει στην Ουάσιγκτον με την υπουργική dream team, για την περίσταση, πλην του Ν. Παππά που δεν αντιλαμβάνομαι τον λόγο της συμπερίληψης, εκτός...


... κι αν πρόκειται για φιλική συμμετοχή, ή να πεταχτεί μέχρι τη Βενεζουέλα, για να προμηθευθούμε τρόφιμα, μια και ο Μαδούρο έχει περίσσευμα.

Ο ΥΠΕΞ Νίκος Κοτζιάς θα πάει δύο μέρες νωρίτερα (14 Οκτωβρίου) για να συναντηθεί με τον σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας του προέδρου Τραμπ, στρατηγό H.R McMaster, στο πλαίσιο της προετοιμασίας των συνομιλιών. Επιπλέον, τον Α. Τσίπρα θα συνοδεύουν, εκτός του Ν. Παππά, ο υπουργός Άμυνας Πάνος Καμμένος, ο υπουργός Οικονομίας Δημήτρη Παπαδημητρίου -χρήσιμη η παρουσία του, λόγω των γνωριμιών-, το δε οικονομικό επιτελείο που θα απαρτίζεται από τον Ευκλείδη Τσακαλώτο και τον Γιώργο Χουλιαράκη.

Η απάντηση στο ερώτημα τι περιμένουμε από την επίσκεψη θα μπορούσε να περιλαμβάνει λίγες λέξεις: «Εξαρτάται από το τι θα δώσουμε». Κανείς δεν δίνει κάτι, χωρίς να πάρει. Κι αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό για τις σχέσεις μεταξύ κρατών - γιατί όχι και πολιτών;

Υπάρχουν καταστάσεις που εκ πρώτης όψεως φαίνονται αρνητικές. Άλλωστε η καθυστέρηση προσκλήσεως στον Έλληνα πρωθυπουργό, αποτελεί από μόνη της ένα σημάδι. Κατ’ αρχάς, η απέχθεια του Τραμπ προς τον κομμουνισμό, και η ταύτιση του Α. Τσίπρα με Μαδούρο και Κάστρο, τους οποίους ο Τραμπ έδειξε δημοσίως ότι αντιπαθεί, είναι ένα πρόβλημα. Το δεύτερο είναι πως από το περιβάλλον του Τραμπ απουσιάζουν όλοι οι ελληνογενείς Αμερικανοί, που θα μπορούσαν τουλάχιστον να συμβουλεύσουν την ελληνική αποστολή, πώς πρέπει να φερθεί.

Ως προς το πρώτο, το γεγονός ότι ο Α. Τσίπρας παρουσιάζεται ως μαρξιστής δεν έχει τόση μεγάλη σημασία. Σημασία δίνεται στο τι πράττει ο Τσίπρας και όχι τι λέγει. Θυμίζω την περίπτωση του Α. Παπανδρέου, ο οποίος κάθε λίγο εκστόμιζε αντιαμερικανικά συνθήματα, αλλά καμιά πράξη του δεν ήταν αντιαμερικανική, απεναντίας.

Έχει σημασία όμως, να γίνει αντιληπτό, πώς παίρνονται οι αποφάσεις στις ΗΠΑ. Μόλις ο Ανδρέας υιοθετούσε κάποια αντιαμερικανική ή φιλοσοβιετική άποψη, ο Ρέηγκαν έριχνε κεραυνούς κατά της Ελλάδας. Οι οποίοι όμως διαρκούσαν μόνον ένα 24ωρο, και δεν τους ακολουθούσε καμιά επιβλαβής για την Ελλάδα ενέργεια. Σαν να υπήρχε δηλαδή κάποιος, που έλεγε στον Αμερικανό Πρόεδρο, εντάξει, μη ανησυχείς, όλα καλά.

Να σημειώσω επίσης, την συμβουλή που μού είχε δώσει κάποτε ανώτερος Ελληνοαμερικανός αξιωματούχος, ότι όταν αναφέρομαι στις ΗΠΑ, να προσδιορίζω αν εννοώ την κυβέρνηση, την Γερουσία, το υπουργείο Εξωτερικών και Άμυνας, τα λόμπις, το NSA - που ήταν τότε υπερκυβερνητικός οργανισμός, και μετά το κτύπημα στους πύργους της Ν. Υόρκης, εποπτεύεται από την κυβέρνηση. Το βλέπουμε και σήμερα, πόσες αποφάσεις του Προέδρου δεν εκτελούνται.

Σημασία επομένως έχει το γεγονός της φιλοαμερικανικής και αντιρωσικής στάσης που κρατά ο Α. Τσίπρας και οι στενοί συνεργάτες του. Σημασία έχει επίσης, ότι ο Ν. Κοτζιάς "έχει άκρες" σε κέντρα αποφάσεων των ΗΠΑ. Και τέλος, σημασία έχει και ότι ο Π. Καμμένος έχει λησμονήσει όντως τις αντιαμερικανικές "κορώνες".

Ο Τραμπ, έχει λόγο να είναι ικανοποιημένος από τον Α. Τσίπρα, όταν στο ανεξήγητο ταξίδι στην Ουκρανία -λες και τον δοκίμαζαν- όχι μόνον υποστήριξε την εδαφική ακεραιότητα της χώρας, στέλνοντας έμμεσα αντιρωσικό μήνυμα, αλλά και άμεσα, -όπως έγραψε μόνον ο ουκρανικός Τύπος, και δεν διαψεύσθηκε- είπε ότι η Κριμαία ανήκει στην Ουκρανία. Η Ελλάδα υποστηρίζει επίσης τις αμερικανικές εκστρατείες στην Λιβύη και Μ. Ανατολή με την χρήση της Σούδας, και μένει μόνον ένα μικρό πρόβλημα, η διάρκεια της συμφωνίας παραχώρησής της.

Αυτό θα είναι και το κύριο θέμα των συζητήσεων. Η βάση της Σούδας παρέχει στην Ελλάδα ένα σημαντικό διαπραγματευτικό όπλο, και προφανώς η Αθήνα θα επιδιώξει να το εκμεταλλευθεί. Ως γνωστόν, οι ΗΠΑ ζήτησαν να υπογραφεί πενταετής συμφωνία, αυτό είχε υποσχεθεί και ο Καμμένος, αλλά ο Α. Τσίπρας ανακοίνωσε ότι θα είναι μονοετής, όπως συμβαίνει μέχρι σήμερα. Οι ΗΠΑ, θέλουν περισσότερο χρόνο, προκειμένου να κατασκευάσουν έργα που τους είναι απαραίτητα για τις νυν και επόμενες εκστρατείες τους προς "εκδημοκρατισμό" χωρών.

Δεν γνωρίζω τον βαθμό πολιτικής ευφυίας των κυβερνώντων, αν και στις παραπλανήσεις παίρνουν άριστα. Ανακοίνωσαν μονοετή συμφωνία, επειδή αντέδρασε ο παλαιολιθικός σοβιετικός ΣΥΡΙΖΑ, ή ήταν τέχνασμα για να προσφέρει ως δώρο την 5ετία στον Τραμπ, ζητώντας ανταλλάγματα, και εμφανιζόμενος συμπαθής;

Ως προς το δεύτερο, η έλλειψη Ελληνοαμερικανών είναι ένα θέμα, άγνωστο όμως πόσο σοβαρό, επειδή σε προηγούμενες κυβερνήσεις υπήρχε και ο Στεφανόπουλος και ο ναύαρχος Σταυρίδης και δεν είδαμε κάποια εύνοια. Θυμίζω, ότι μετά το τουρκικό πραξικόπημα ο Σταυρίδης είχε δηλώσει μεταξύ άλλων στην επιθεώρηση "Foreign Policy":

«Οι ΗΠΑ πρέπει να σταθούν σταθερά στο πλευρό της τουρκικής κυβέρνησης…». «Πρέπει να αυξηθεί η συνεργασία με την Τουρκία με ανταλλαγή πληροφοριών και στόχευση εναντίον των κουρδικών ριζοσπαστικών τρομοκρατικών ομάδων». «Οι ΗΠΑ πρέπει να χρησιμοποιήσουν το ΝΑΤΟ ως μηχανισμό για την υποστήριξη των τουρκικών θέσεων». «Οι ΗΠΑ πρέπει να είναι ένας καλός φίλος της Τουρκίας, να την υποστηρίζουν με πραγματικούς τρόπους όπως η ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση», κ.ά.

Κρίσιμη η συνάντηση, ίσως είναι ευκαιρία στην κυβερνητική ομάδα να φέρει δεύτερη επιτυχή διαπραγμάτευση, μετά τις ελληνοτουρκικές συνομιλίες στην Γενεύη.
Ο Μακεδών